ආදරණීය තෙපුල් සර්……….. !

මං මුලින්ම NIBM එකට ගියපු දවසෙ තමයි ඔහුව මුලින්ම දැක්කෙ.. ඒ කවුද, කින්ද මන්ද කියලවත් මං දන්නෙ නෑ.. ඈත ඉඳන් අඩි බරට තිය තියා ආපු ඔහු දිහා කටත් ඇරන් මං බලන් හිටියෙ යෝධයෙක් දිහා බලන් ඉන්නව වගේ…
“ඒ තෙපුල් සර්… මේකේ ලොක්කා “
එහෙම කිව්වෙ Institute එකේදි මුලින්ම මාත් එක්ක කතා කරපු බලෙන්ම අදුරගනිපු කොල්ලා, ඇඩ්ඩිං.

ඇත්තටම තෙපුල් සර් කියන්නෙ යෝධයෙක්. මට විතරක් නෙවෙයි Institute එකේ හැමෝටම ඔහු යෝධයෙක්. ඒත් සාම්ප්‍රදායික ආයතන ප්‍රධානියෙක්ගෙ තියෙන දරුණු ගති, සැරපරුෂ කම් අතින් ඔහු ලිලිපුට්ටෙක්. ඔහු කිසිම වෙලාවක තමන් යටතේ සේවය කරන කිසිම කෙනෙක්ට යන්තමින් හෝ දොස් පවරනව මේ අවුරුද්දක පමණ කාලය තුල මං දැකල නෑ. අඩුම තරමින් ශිෂ්‍යයෙක් උන මට හෝ වෙනත් කිසිම ශිෂ්‍යයෙකුට තෙපුල් සර් ඇස් රතු කරන් යක්ෂයා අරක් අරන් ඉන්න වෙලාවක් දකින්න ලැබිලම නැහැ. වැඩිපුරම ඔහුගෙන් බැනුම් අහල තියෙන්නෙත් අපේ batch එක වෙන්න ඇති. නමුත් අවාසනාවට සර්ට හරියට බනින්න තේරෙන්නෙ නෑ. බැන්නත් බොහොම සුහඳ විදියට හිනා වෙවී, ඉතිං ඒකට “බැනීමක්” කියල අර්ථකථනය කරන්නෙත් තෙපුල් සර්ම තමයි. අපිට නම් ඒක බොහොම සුහදශීලීව දෙන අවවාදයක්.

මං දන්න විදියට සහ පැරණි ශිෂ්‍යයො කියන විදියට මේ ආයතනය මේ තත්වෙට පත් කරේ තෙපුල් සර් තමයි. තමන්ගෙ දහඩිය මහන්සියෙන් රැකියාවක් කියල නොහිතා, යුතුකමක් කියල සළකාගෙන ආයතනය ගොඩ නඟන අතරෙම සර් හොඳට හම්බ කර ගත්තා, හැබැයි සල්ලි නෙවෙයි මනුස්සකම සහ මිනිස්සු…..

ඕනම අධ්‍යාපන ආයතනක ආදී කාලයේ පැවත එන සිරිතක් විදියට සිසුන් විසින් තමන්ගෙ ආදරණීය ගුරුවරුන්ට නම් තැබීමේ උත්සව එහෙමත් නැත්නම් බෞතිස්ම කිරීමේ උත්සව පවත්වනවනෙ. මං ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ 4,5 වසරවල ඉඳන්ම ඉඳන්ම මේ වෙනකම්, මෙයින් තව ඉදිරියටත් ඕක තියෙනවා. මගේ මතකයේ විදියට ඉස්කෝලෙ කාලෙ හිටපු ගුරුවරු මතකයේ තියෙන්නෙ ඇත්ත නමින් නෙවෙයි, අපි ඔවුන්ට හැම තිස්සෙම (නැති තැන) ආමන්ත්‍රණය කරපු නමින්.. සූදුරුක්කු සර්, කුමාරිහාමි ටීචර්, ගොඩ්සිලා, කොස් ඇටයා සර්, තට්ට බන්දු සර් මගේ මතකයේ තාමත් ඉන්න කීප දෙනෙක්..
මොකක් උනත් ඔය නීතිය තාමත් තියෙනවා. ඒත් කවදාවත් තෙපුල් සර්ට කිසිම ළමයෙක් අන්වර්ථ නාමයක් හදල නෑ, හදන්න උත්සාහ කරෙත් නෑ.. ඒකට මූලිකවම හේතු වෙන්න ඇත්තෙ සර්ගෙ අසාමාන්‍ය පෞර්ශයය. ඒකෙන් සර්ට ඕනම පුද්ගලයෙක් එක්ක ක්ෂණිකව මිතුරු වෙන්න පුළුවන්කම තිබුනා. නමුත් ඒකෙන් කියවෙන්නෙ නෑ අපිට උගන්නන අනිත් ගුරුවරුන්ට අපි නම් හැදුවෙ නෑ  කියලා.. ඒක අදාල නොවුනෙ තෙපුල් සර්ට සහ අපේ අනිත් කථිකාචාර්ය වරියට විතරයි.

සර් හැමතිස්සෙම හිටියෙ ළමයි එක්ක, ප්‍රශ්ණයක් උනොත් ගත්තෙ ළමයින්ගෙ පැත්ත. ඒ නිසාම ළමයිනුත් සර් එක්ක හිටියා ඕන දේකට. සර්ගෙ එක command එකකින් class එකේ විතරක් නෙවෙයි සම්පූර්ණ package එකේම function call කිරීමේ හැකියාව තිබුණා.. සර් ශිෂ්‍යයො වුන අපි නිසා මාර විදියට දුක් වින්දා, ඒත් කවදාවත් ඒක පිටට පෙන්නුවෙ නෑ, ළමයිනෙ අධ්‍යාපන ප්‍රශ්ණ, වලි ප්‍රශ්ණ විතරක් නෙවෙයි ලව් ප්‍රශ්ණ වලට පවා මැදිහත් වෙලා විසඳුවෙ සර්. ඇත්තටම වෙන පෞද්ගලික විශ්ව විද්‍යාලයක ආයතන ප්‍රධානියෙක් ඔහොම දේවල් තියා ලේසියෙන් හම්බ වෙන්නවත් බෑ. ඒත් අපේ තෙපුල් සර්ගෙ room එකේ දොර ඕනම වෙලාවක ළමයින්ට විවෘත වෙලා තිබුනා. මොන වැඩේ කර කර හිටියත්, වෙන දෙයක් තියා කෑම කකා හිටියත් ඒක නවත්තලා ආපු කෙනා වෙනුවෙන් පූර්ණ අවධානය යොමු කරනවා. කවදාවත් ආපු කෙනෙක් ආපහු හරවා යවල නම් නෑ.. ඒ වගේම ගෙදරින් එන දවසට අම්මලට තමන්ගෙ ළමයගෙ හොඳ වැඩිපුර කියලා වැරැද්දත් නොකියා කියන්න සර් හරි හපනා.

ඇත්තටම මං සර් එක්ක පෞද්ගලිකව කතා කරල තියෙන්නෙ අතේ ඇඟිළි ගානටත් වඩා අඩු බොහොම සුළු ප්‍රමාණයක්. ඒත් ඒ ටික ඇති පුද්ගලයා කවුද කියල තේරුම් ගන්න..
මං මුලින්ම සර්ගෙන් ප්‍රශ්ණයක් අහන්න ගියේ අනිත් උන් දිහා බලන් ඉඳලා.. ඒ අපේ මුල්ම පාඩම. අනිත් හැමෝම එකා පස්සෙ එකා ගිහින් සර්ගෙන් ප්‍රශ්ණ අහනවා. මටත් මේක බලන් ඉන්න බැරිම තැන මමත් හිතට ගට අරන් ගියා කටට එන ඕන රෙද්දක් අහනවා කියලා.. මං මුලින්ම අහපු ප්‍රශ්ණේ,

“Open source script එකක ඔක්කොම විවෘත නිසා ඒවගෙ security හොඳ වෙන්නෙ කොහොමද? ඕන කෙනෙක්ට ඒකෙ source එක බලලා ඒක විනාස කරන්න code අළුතින් ලියන්න පුළුවන්නෙ? “

සර් දීපු උත්තරේ,
“ඉතින් එහෙම කෝඩ් එකක් inject කරත් පැහැදිලිව පේනවනෙ වැරැද්ද මෙතනයි කියල. code එක open නිසා.අනික මිනිස්සු විවෘත දේවල් ගැන හිතන්නෙ නෑනෙ. වහල තියෙන දේවල් තමයි පරීක්ෂාවට ලක් කරන්නෙ”

මං ඒ කාලෙ දන්න රෙද්දක් නෑ (දැනුත් එහෙමයි).. අනිත් උන් යන නිසායි, සර් එක්ක කතා කරන්න තිබ්බ ආසාවටයි ගියා මිසක්. ඊට පස්සෙ හිතේ බය අඩු උන නිසා කීප වතාවක් ගිහින් ගෙදර මහා කොම්පියුටරේ කැඩුණම කඩේ කොළුවට නොදී ගෙදරදිම හදා ගන්න හැටි අහ ගත්තා. මං ගියපු හැම වතාවෙම tea-break එකක්. ඒ හැම වතාවෙම සර්ගෙ තේක නිවෙද්දි මාත් එක්ක කතා කරා. කොහොම උනත් කැන්ටිමේ අක්ක සීනි කිලෝ එකක් විතර දාල හදන, ඒත් කවදාවත් සීනි දිය නොකරන තේක සර් අවුරුදු 3ක් 4ක් තිස්සෙ බිව්වෙ කොහොමද කියල නම් මට පුදුම හිතුනා.

සර් ළමයින්ට පෞද්ගලිකව කරපු උදව් එමටයි. සාමාන්‍යයෙන් ඕනම batch එකක batch-top සහ මුල් ranks ටිකට කොහොමත් job vacancy අතටම ලැබෙනවා. ඒත් තෙපුල් සර් හැම තිස්සෙම හිතුවෙ සමස්ථය ගැන. තමන්ට පුළු-පුළුවන් විදියට තියෙන පෞද්ගලික සම්බන්ධකම් උපයෝගී කරගෙන හැමෝටම ජොබ් හොයල දුන්නා. හොයා ගන්න උදව් කරා..

ජේසුතුමා ජීවත් උනේ මහජනයා එක්ක, ඒත් ඒකට පාලකයො බය උනා, තමන්ට ලබා ගන්න බැරි මහජන ප්‍රසාදය උන්වහන්සේට ලැබෙනවට ඔවුන් කැමති උනේ නෑ. අවසානයේ පාලකයන් ජයග්‍රහනය කරා…

ආයතනයක සේවා ලාභියෙකුට එම ආයතනයේ පරිපාලනය ගැන හෝ පරිපාලනමය තීරණ සම්බන්ධයෙන් අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමට හෝ විවේචන ඉදිරිපත් කිරීමට සදාචාරාත්මක අයිතියක් නෑ.. ඒත් ඒ ආයතනය ගැන කලකිරීමට ඔවුන් පත් වෙන්න පුළුවන්.. හැබැයි සේවා දායකයන් නැතිව ආයතන වලට පැවැත්මකුත් නෑ.

ලෝක ප්‍රසිද්ධ Apple company එකෙත් අභ්‍යන්තර කුමන්ත්‍රණ වලින් ඒකෙ ප්‍රධානියා වුන ස්ටීව් ජොබ්ස් සහ ඔහුගේ ළඟම හිතවතුන් ආයතනයෙන් ඉවත් උනා. නමුත් ඔවුන් නැතිව ආයතනයට පැවැත්මක් තිබුනේ නැහැ. ඉතාම කෙටි කලකින් ආයතනය බංකොලොත් උනා. ස්ටීව් ජොබ්ස් නැවත ඒ තනතුරු වලට ආවට පස්සෙ තමයි ආයතනය රැකුනේ.. සුදුස්සාට සුදුසු තැන නොලැබුණොත් ඒක අනිවාර්යයෙන් බංකොලොත් වෙනවා.

 කොහොම උනත් ඒ අපේ තෙපුල් සර්, ඔහුගේ වැඩිදුර අධ්‍යාපන කටයුතු කරගන්නත් එක්ක කොළඹ විශ්ව විද්‍යාලයේ කථිකාචාර්යය වරයෙක් වෙලා අපෙන් සමුගෙන යනවා. කොළඹ කැම්පස් එකේ පරිගණක ඉංජිනේරු විශය හදාරන සිසුන් ඒ අතින් අපට වඩා ගොඩාක් වාසනාවන්තයි. (ඒකනෙ කැම්පස් සිලෙක්ට් උනේ )

කොහොම උනත් සර් ගිහින් දැනට සතියක්. ලංකාවෙ මිනිස්සුන්ට ඕනම දෙයක් සති 2න් අමතක වෙනවා කියල ප්‍රභාකරන් කියපු කියමනක් තියෙනවා. ඒක ඇත්ත වෙන්න පුළුවන්. ඒත් සමහර සිදුවීම්, පුද්ගල චරිත අපේ මුළු ජීවිත කාලය පුරාම මතකයේ තියෙනවා. තෙපුල් සර් එහෙම චරිතයක්..

“ගෞරවය යනු බලෙන් ලබා ගත හැක්කක් නොව තමා විසින් කරන ක්‍රියාකාරකම් මත සහේතුකව අන්‍යයන් විසින් තමාට ලබාදෙන දෙයකි”

මේක තෙපුල් සර් හොඳින් අවබෝධ කරගෙන හිටියා. සර් කවදාවත් ‘මට ගරු කරපල්ලා’ කියල කිව්වෙ නැහැ. ඉබේම අපිට ඒ ගෞරවය ඇති උනා. ඒ වගේම සර්ට සාමාන්‍යය මනුශ්‍යයෙක් ඉක්මවා ගියපු ඉවසීමේ ගුණයක් තිබුනා. ඒකෙන් අයුතු ප්‍රයෝජන ගනිපු උනුත් හිටියා..
ඒත් සර් හැම තිස්සෙම කිව්වෙ “තමන් හරියට වැඩ කරල තමන්ගෙ ගමන යන්න !” කියල විතරයි..

කොහොම උනත් සර්ට වරදින්නෙ නැහැ. මොකද සර්ගෙ ගතිගුණ වලට ඉරිසියා කරන මිනිස්සුන්ට වඩා ආදරේ කරන අය දහස් ගුණයකින් වැඩියි.
ඉතින් ජීවිතයේ හමු වූ ශ්‍රේෂ්ඨතම ඇදුරාණනි, ඔබේ සියළු කටයුතු සාර්ථක වේවා ! ඔබේ ගෝලයෙකුයැයි ආඩම්බරෙන් කිව හැකි වූ තත්වයකට පත් වූ දිනෙක අපි නැවත හමුවෙමු. එතෙක් ඔබට තෙරුවන් සරණයි !

මේක එතුමන්ට ගෞරවයක් පිණිස අවංකවම හිතේ ඇති වුන හැඟීමක්. Professional post එකක් නම් නෙවෙයි. කොහොමත් සිංහල බ්ලොග්කරුවන් කවුරුවත් Professional bloggers ල නෙවෙයි. අපිට තියෙන්නෙ තම තමන්ටම ආවේණික Standard එකක් විතරයි.. Professional bloggers ල හැම දේම කරන්නෙ සල්ලි වෙනුවෙන්. ඔවුන් ඉල්ලුමට සැපයුම ලබාදීම විතරයි සිදු කරන්නෙ. ඒත් Standard blogger කෙනෙක් ලියන්නෙ සමාජයට යමක් දෙන්න හෝ තමන්ගෙ හැඟීම් අන්‍යයන් එක්ක බෙදා ගන්න විතරයි.

ඉතින් ඔබත් Professional Person (PP) කෙනෙක් වෙනවට වඩා  Standard Person (SP) කෙනෙක් වෙන්න උත්සාහ කරන්න…. !!